Başlık parası için evlendirilen yetim kız

Ben daha on sekiz yaşındayken önce annemi kaybettim. İki yıl sonra da babamın tarlada çalışırken kalp krizi geçirip öldüğü haberini aldım.

Annem öldükten sonra babamla beraber yaşıyorduk. Babam annem öldükten sonra tek bir gün bile tekrar evlenmeyi düşünmedi. Başta amcamın olmak üzere mahalledeki diğer büyüklerin lafını dinlemedi.


Kim ona böyle yaşanmayacağını, mutlaka evlenmesi gerektiğini söylese o gururlanarak benim canım kızım var diyordu. Bunu bilmek öyle mutluluk verici bir şeydi ki.


Annemin ölümünden sonra babamın böyle davranması ve beni bir an olsun yalnız bırakmaması bir nebze olsun acımı hafifletiyor, gelecek günlere umutla bakmamı sağlıyordu.

Baba kız gül gibi geçinip gidiyorduk. O tarlaya gidip çalışıyor, ekmek kazanıyor ben de evde evin işlerini yapıyor, tek ineğimizi sağıyor, babamın en sevdiği yemekleri yapıyordum.


O zamanlar günler böyle geçecek sanıyordum. Evet babam biraz yaşlıydı ama yine de önümüzde çok uzun senelerin olduğunu düşünüyordum.


Başka kardeşim yoktu. Ben de zaten şehirde onca tedaviden sonra verilmişim Allah tarafından onlara. Anne baba olduklarında kırk yaşlarına merdiven dayamışlardı artık. Benden sonra da bir çocuk için gerekli enerjiyi de gücü de kendilerinde bulamamışlardı.
Tek olunca kıymetim büyük olmuştu gözlerinde. Bende onların sevgilerine her daim layık olmaya çalışan bir evlat olmuştum.


Yine bir gün ben ev işleriyle uğraşırken hemen yanımızda evleri olan büyük amcamın en küçük oğlu koşarak eve gelmiş ve o acı haberi nefes nefese vermişti.

Babam gönderdi beni demişti. Babam diyor ki babası tarlada ölmüş çabuk gelsin. Bunu duyunca bir an donup kaldım. Bütün dünyam bir an da başıma yıkılıverdi.


Ne olduğunu anlayamadan o şok hali içinde tarlaya koşup babamı son defa görmüştüm. Ama asıl acı olayın hem anne hem de babamı kısa aralıklarla kaybetmek olmadığını amcam sayesinde öğrenecektim.